De nieuwste Hendrik Groen, Leven en laten leven, gaat niet over hoogbejaarden, maar over een pantoffelheld van middelbare leeftijd. Belangrijkste overeenkomst met de eerdere succesvolle romans van Groen: ook in dit verhaal wil iemand losbreken.
Maar het is allemaal weer eens gemakkelijker gezegd dan gedaan, want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Praktisch bezwaar in dit verhaal is dat hoofdpersonage Arthur een saaie baan heeft in de toiletartikelenbranche. En een vrouw. En wat voor een. Afra. Arthur is eigenlijk een beetje bang voor haar.
Hij droomde van verre reizen, maar het enige traject dat hij in zijn leven ziet is de file tussen Breukelen en Purmerend. Zijn enige verzetje is het middagje golf met zijn flamboyante kameraden. Als een van deze vrienden een huis in Italië kan kopen, rijpt er in de mannenhoofden een plan dat niet mis kan gaan en waarmee de arme Arthur eindelijk zijn felbegeerde grootse en meeslepende leven kan leiden. Zonder Afra!
We lazen het in de eerdere dagboeken van Hendrik Groen, we konden het zien in het theater en in de televisiebewerkingen van de dagboeken van Hendrik Groen: het leven mag voorbij lijken er is altijd hoop en tot op het eind kun je er een feestje van maken. Dat gaat niet vanzelf, je moet wel zelf de slingers ophangen.
Natuurlijk gaat er ook in Leven en laten leven weer van alles mis. Daarom blijf je ook lezen, want al is Arthur een pantoffelheld die onder de plak zit, je gunt hem gewoon een happy end. En het is eigenlijk niet te geloven, dat happy end komt er. Maar… (even een levensles in het algemeen tussendoor): It ain’t over ’till the fat lady sings…
Nieuwsgierig naar dit boek? Vandaag besteld, morgen lezen. Ook als e-book.
Meer van Hendrik Groen:
