Mijn Verhaal van Richard de Mos is fascinerend leesvoer voor iedereen die geïnteresseerd is in lokale politiek, in de dunne scheidslijn tussen corruptie en opkomen voor je kiezers en voor je stad.
In Mijn Verhaal gaat de oud-wethouder van Den Haag keihard in de tegenaanval. Hij citeert uitgebreid uit het strafdossier dat werd opgesteld nadat hij werd beschuldigd van corruptie.
In oktober 2019 werd hij van zijn bed gelicht door de politie. Hij werd beschuldigd van corruptie, omkoping en het schenden van ambtsgeheim. Later zelfs ook nog van deelname aan twee criminele organisaties. Tja, dat was even schrikken.
Maar eenmaal van de schrik bekomen, pakte hij de pen en sloeg (schreef) terug. Dat hij zou zijn omgekocht, doet hij af als onzin: donateurs hebben hem geld gegeven. En ambtsgeheimen geschonden? Apekool: een potje klankborden, hooguit. De Mos gaat in dit boek punt voor punt de aantijgingen af in een poging ze te ontkrachten. Wat je ook van de aantijgingen vindt, of van zijn verweer, fijn is wel dat De Mos een lekker potje kan schrijven. Zelf vindt hij dat hij hooguit een beetje slordig is geweest. Dat schrijft hij dan zo op: wellicht is er sprake van ‘vermeende onregelmatigheden waar een voorzitter van pak ‘m beet FC Bal op Dak zijn bed niet voor uitkomt’. Kijk, boef of slachtoffer: als iemand zo schrijft, heeft hij in elk geval van een beetje leesbeest enig krediet.
Boeken over politiek, wij houden ervan, de volgers van dit blog weten dat. We smulden van de biografie van Hans Wiegel, we lazen de biografie van Hans van Mierlo met meer dan gemiddelde belangstelling. Dit soort boeken zijn mooi omdat ze blootleggen wat in de tijd dat de gebeurtenissen plaatsgrepen (de tijd dat de geschiedenis werd gemaakt) verborgen bleef. Mijn Verhaal is anders. Hier sta je er eigenlijk met je neus bovenop. Dit verhaal is nog niet afgelopen. De rechter moet er nog wat over zeggen en in de tussentijd loopt De Mos zich warm om met Code Oranje in de Tweede Kamer te gaan zitten.
Maar goed, de conclusie van De Mos zelf: hij is pootje gelicht door politieke tegenstanders. Zou maar zo kunnen. Of niet. De lezer mag het na afloop voor zichzelf uit proberen te maken.
