Boeken over echtscheiding hebben vaak iets tobberigs. Er zijn nu twee boeken over hoe het ook kan. Van Lykele Muus en Frénk van der Linden.
Om maar met de deur in huis te vallen: Het boek van Frénk van der Linden, En altijd maar verlangen – de liefdesoorlog van mijn ouders is mooi, ontroerend en ook erg heftig eigenlijk. Je ziet eigenlijk al aan de titel van het boek dat hier weinig ruimte zit tussen het gevoel van de schrijver en wat hij opschrijft. De vorm die Frénk van der Linden kiest past daar ook bij. Het zijn brieven aan zijn ouders.
Je kunt wel stellen dat Van der Linden redelijk heeft geleden onder het huwelijk van zijn ouders. De twee waren dermate gebrouilleerd dat ze veertig jaar gewoon geen woord met elkaar wisselden. Dat is voor exen met kinderen behoorlijk veel. Van der Linden gaat terug naar zijn kinderjaren en ontleedt de onderlinge relaties binnen het gezin. Dat levert een scherp en pijnlijk portret op van zijn ouders.
Zijn vader en moeder overleden de afgelopen jaren. Verrassende wending in dit verhaal is dat de twee zich vlak voor het overlijden van Van der Lindens moeder verzoenden. De mens is een bijzonder dier.
Lykele Muus is een eindje jonger dan Van der Linden. Om deze acteur hangt een zekere aangename lichtvoetigheid. Dat blijkt ook uit zijn echtscheidingsboek: Zo kan het dus ook. Het klinkt als een wat verbaasde constatering. Muus is vader en alleenstaand. Tot zijn verbazing heeft hij na de breuk met zijn partner meer tijd voor, tja, voor alles: voor zijn vrienden, voor sport en zelfs voor zijn kinderen. De maalstroom waarin een gezin met kinderen zich bevindt kan natuurlijk fnuikend zijn. Een ratrace van ontbijt, naar school (brengen), werken, sporten, boodschappen, voorlezen, naar vioolles. Jaar in jaar uit. Er zijn mensen van minder knettergek geworden. En zie dan nog maar eens dat je je partner als veel meer dan een collega in dienst van je kinderen te zien.
Na de breuk voelt Muus zich verdrietig maar toch ook wel een soort van opgelucht. Best een spannende stelling die Muus betrekt. Je mag het toch eigenlijk niet denken, maar Muus denkt het gewoon. En hij schrijft het op. En hij gaat langs bij andere (bekende) lotgenoten als Isa Hoes, Kluun en Edwin Winkels. Leuk, luchtig, fijn.
Meer boeken over echtscheiding lezen? Klik hier.
