Het boek der tranen is een mooi non-fictie boek van Heather Cristle over een typisch menselijk fenomeen. Huilen. Tuurlijk, een paard heeft ook wel eens tranende ogen, maar dan is het verkouden. Mensen geven door te huilen uitdrukking aan emoties: vreugdetranen, tranen van verdriet, of van woede of vermoeidheid.
Heather Christle is dichter, maar begeeft zich met ‘Het boek der tranen’ op het pad van de verhalende journalistiek met een onderzoek naar huilen. Misschien zijn woorden als ‘onderzoek’ en ‘journalistiek’ wat te zakelijk voor dit boek. In poëtische en associatieve teksten vertelt ze over rouw, kunst en verlies. Ik noem het toch journalistiek, omdat dit geen ‘bedacht’ werk is met bedachte personages. Christie werpt zichzelf, zoals ze ook gewend is in haar gedichten, volop in de strijd. Ze schrijft over de zelfmoord van haar beste vriend, over haar zwangerschap, haar eerste kind en haar depressie.
Deze gebeurtenissen vormen de rode draad waaraan ze allerlei beschouwingen ophangt rond ’tranen’ in de wetenschap, de geschiedenis, de populaire cultuur en de literatuur.
Vrij recent verscheen ook De taal van tranen. Auteur David Rucorn kiest de spirituele route en legt uit hoe tranen in zijn ogen betekenis geven aan gebed en meditatie.
Een ander mooi boek waarin de auteurs zich het hoofd breken over huilen is Huilen is menselijk. Waarom huilen we eigenlijk? Is het een middel om medelijden op te roepen? Zou best kunnen, maar de vraag die zich onmiddellijk opdringt: waarom huilen we dan ook als we alleen zijn? Zelfmedelijden? Lees erover, het is een boeiend fenomeen!
