De verdwenen piano’s van Siberië is een weergaloos reisverhaal van Sophy Roberts. Reisverhalen, waarom lezen we die eigenlijk nog maar zo weinig? Ik bedoel: echte reisverhalen die even wat verder gaan dan wezenloos backpackersgeneuzel.
Verhalen die je meenemen naar landen waarvan je nog nooit had gehoord, die ontmoetingen beschrijven met mensen die voor je ogen, onder het lezen, tot leven komen? Verhalen van types als Paul Theroux, die schreef in een tijd dat de wereld nog geen dorp was. Nog niet eens zo heel lang geleden trouwens…
Maar we hebben er nu weer een te pakken: een echte reisschrijver. Sophy Roberts. Ze kiest voor een interessante invalshoek. Ze vertelt hoe ze van een Mongoolse concertpianist hoort dat er ergens in Siberië een unieke, verloren gewaande vleugel staat. Een goed excuus om op reis te gaan komt nooit ongelegen en dit excuus is wel heel mooi.
Dus daar gaat ze, op weg naar het land waarover wij eigenlijk nooit veel meer gehoord hebben dan dat het een guur oord is, uitermate geschikt voor strafkampen. Ze is drie jaar op pad in een van de minst eenvoudig te bereizen gebieden ter wereld. Om het heel voorzichtig uit te drukken. En je raadt het nooit, maar aan het andere einde van de wereld struikelt ze over de ene na de andere bijzondere piano. Aan de hand van deze piano’s vertelt Roberts hoe, door hun intrede in de Russische cultuur onder invloed van Catherina de Grote, pianomuziek als bloed door de aderen van het land ging stromen.
Met De verdwenen piano’s van Siberië schreef Roberts een cultuurhistorie van een volk dat de zwaarste ontberingen moest doorstaan en waarvoor muziek van levensbelang werd. Echt een aanrader. In 2020 was deze lekkere dikke pil het boek van het jaar volgens meerdere toonaangevende kranten in de VS.
BESTEL HIER OOK JE LEKKERE GEURTJES, JE SIERADEN EN JE KEUKENGEREI.
