De biografie van Najib Amhali leest als die van Wim Kieft: coke trekt een succesvolle man de afgrond in, maar uiteindelijk lukt het om weer op te krabbelen.
Voor het schrijven van zijn biografie benaderde Amhali niet de eerste de beste: Marcel Langedijk. Hij schreef eerder de biografie van de volkse krullenbol Gordon, en een opvoedboek, The Dad. Hij brak door als nonfictie-schrijver met Gelukkig hebben we de foto’s nog. Een boek dat internationaal stof deed opwaaien – het gaat over de euthanasie op zijn broer.
Eigenlijk is de biografie van Najib Amhali vooral een uitgebreid portret van de onwaarschijnlijk succesvol cabaretier. Voor dit boek sprak Langedijk met zijn vrouw, zijn familieleden en vrienden. De biografie behandelt de jeugd, de soms nogal gecompliceerde verhoudingen in de familie en de manier waarop Amhali de theaters in Nederland veroverde.
Het is nogal een succesverhaal. Hij legde in 1998 beslag op de jury- en de publieksprijs van het Leids Cabaret Festival. Daarna ging het uphill. De rappe Marokkaanse komiek heeft hordes fans. Waar zangers en bands volle stadions uitverkochten was Amhali de eerste die tot drie keer toe in een uitverkocht Ziggodome zijn grappen te berde bracht.
Maar de roem bracht ook veel gedoe met zich mee. De druk om te presteren was continu aanwezig. Amhali trok zich steeds vaker terug in de studio bij zijn huis om zich uitgebreid aan coke en gokken over te leveren. Hij moest een dubbelleven leiden om te voorkomen dat zijn vrouw achter zijn verslaafde gedrag zou komen. Uiteindelijk kwam hij terecht in de verslavingszorg en kwam hij zijn verslaving te boven.
Het verhaal doet denken aan het verhaal van voetballer Wim Kieft, dat werd opgetekend door Michel van Egmond en past ook in die traditie: het levensverhaal van bekende Nederlanders, opgeschreven door goede journalisten. Mooi en populair genre.
GEWOON EVEN LEKKER LACHEN OM AMHALI? BESTEL HIER AL ZIJN SHOWS.
KOOP HIER JE ANDERE SPULLEN EN STEUN LEESBEEST.
