Maud Sintenie beschrijft de uitvaartwereld van binnenuit in haar boek Tillen, alstublieft. Een mooi en vaak ook grappig en vervreemdend boek.
Waar veruit de meeste studenten kiezen voor een bijbaan in de horeca of de supermarkt, koos Maud Sintenie voor een andere branche: ze kwam terecht in de uitvaartbranche en droeg tal van overledenen naar hun laatste rustplaats.
Achteraf liet die bijzondere bijbaan zich prachtig combineren met haar studie journalistiek. Want de bijbaan bood aanknopingspunten voor mooie verhalen. Er gebeurt namelijk nogal wat tijdens een uitvaart. Het is altijd spannend, want er mag niks fout gaan. En in haar rol in de choreografie rond de laatste gang werd een Maud Sintenie geconfronteerd met van alles: afscheid, verdriet, maar ook troost en humor.
De piepjonge draagster beschouwt de intieme rituelen bij het laatste afscheid met een mengeling van verbazing en nuchterheid. Ze schrijft beeldend en blijft ver van de al te emotionele ontboezemingen. Ze zoekt de ontroering in de dialogen. Nuchter, maar raak. Zoals tijdens een ontmoeting met een bejaarde laatkomer:
De eerste paar honderd meter lopen we zwijgend naast elkaar, een flink gat tussen ons in om afstand te houden.
“Het is toch eigenlijk vreemd”, doorbreekt de man de stilte, “dat je je hele leven bezig bent iets op te bouwen. Je werk, je gezin. En dan ga je dood. Afgelopen.”
“Ja”, zeg ik, “eigenlijk takel je vanaf een bepaald moment alleen nog maar af.” Ik schrik een beetje van wat ik zeg, maar de man kijkt blij verrast op. “Precies.” Hij strijkt zijn laatste haren glad. “Barry was een van mijn oudste vrienden. Iedereen om me heen gaat maar dood. Wacht nog maar met oud worden, meisje.”
“Ik zal het proberen.”
Hij glimlacht. “Goed zo.”
We zijn aangekomen bij de aula. “Hier kunt u naar binnen, meneer.”
Lees hier een uitgebreide voorpublicatie uit Tillen, alstublieft.
Meer lezen over avonturen aan de rand van het graf? Lees dan zeker Ondergronds van Thomas Lynch. Deze Amerikaanse uitvaartondernemer schreef 12 schitterende essays over het leven en de dood.
Ook mooi: Bert Keizer: Het refrein is Hein of Reis om de dood.
