De stem van Jessica Durlacher is opnieuw een roman waarin de actualiteit de aanzet is voor de ontwikkelingen. Dit keer over een Somalische oppas met een gouden strot.
Ja, daar keken Zelda en Bor toch wel even van op, dat de oppas van hun kinderen, Amal, zó goed bleek te kunnen zingen. Met hun oer-Hollandse doortastendheid laten ze er geen gras over groeien en geven Amal op voor de talentenjacht op televisie: De Stem. Tijdens de show die door miljoenen mensen wordt bekeken, verpletterd ze de jury, maar dan maakt ze een dramatisch gebaar: ze zegt dat ze afvallig is en niet meer gelooft.
Dat betekent het einde van het gezellige leventje van Zelda en Bor, want vanaf dat moment barsten de bedreigingen los. En de twee voelen zich geroepen om hun oppas te beschermen.
De Stem van Jessica Durlacher is niet het eerste boek van Durlacher waarin de actualiteit nadrukkelijk doorklinkt. Neem Emoticon (alleen de titel al verwijst naar een fenomeen dat tien jaar geleden amper bestond): hierin stelt ze het Palestijns-Israëlische conflict centraal in een verhaal dat twee grote verhaallijnen (een lijn-Israël en een lijn-Palestina) omvat.
Door het recensentenvolk wordt Durlacher vaak wat badinerend bejegend. Durlacher (dochter van G.L. Durlacher die de AKO Literatuurprijs won met zijn herinneringen aan het kamp) wordt links en recht Holocaust-kitsch verweten en ook aan haar manier van vertellen zou van alles aan te merken zijn, bovendien is de getrouwd met Leon de Winter, dat wordt in bepaalde kringen ook wat verdacht gevonden. Maar als je zelf een oordeel wilt vellen: neem dan gewoon een duik in de boeken van Jessica Durlacher. Iedere zangeres zingt zoals ze gebekt is en wij denken niet dat je je bij Durlacher verveelt.
