Bert Keizer is de chroniquer van het alledaagse levenseinde. Niks geen heroïsche sterfgevallen in de boeken van Keizer. Nee, er wordt stilletjes doodgegaan. Een soort van doodgemoedereerd vaak. Soms met een zucht van verlichting ook.
Als verpleeghuisarts zat hij nogal eens aan een sterfbed. De inzichten die hem dat opleverde (over sterven, over een zelfgekozen einde, over euthanasie, ouderdom en de hersenen) noteerde bij helder en vaak droogkomisch in boeken als ‘Het refrein is Hein‘ en ‘Onverklaarbaar bewoond‘.
Bert Keizer is een filosoof die je af en toe hardop laat lachen om zijn precieze observaties. Kortom, Keizer schrijft met lichtheid over heftige onderwerpen. Zijn nieuwste boek, Reis om de dood, van as tot ziel, leest als een lexicon van de dood. Het staat boordevol mini-essays, anekdotes, moppen, wat gedichten, inzichten en weetjes over de dood. Over leven na de dood, maden, mummies, mythes, begraven, ovens, rites, rituelen en rusthoven. Mooist blijven de verhalen van Keizer over zijn eigen praktijk, over het sterven en de vaak moeizame aanloop naar het einde, over de familie en de dokters en verpleegkundigen.
Keizer bouwt zijn boek op aan de hand van het alfabet. Een doordachte compositie is dit boek (dus) allerminst. Keizer springt van de hak op de tak. Je kunt het boek ook op de grond laten vallen en lezen op de bladzijde die dan openligt. Heerlijk. Grasduinen. In kleine porties tot je te nemen. Aanrader.
OP YOUTUBE ZIJN INTERESSANTE INTERVIEWS TE ZIEN MET BERT KEIZER
