Leven is loslaten. Dat is de titel van een nieuw boek van psycholoog René Diekstra. Waar overal in het land een beweging gaande is om suïcide te voorkomen laat Diekstra een ander geluid horen: het aantal zelfdodingen zal alleen maar toenemen. Wen er maar aan. Ga er (anders) mee om.
Er is een suïcide-preventieplan. Je kunt 113 bellen als je met suïcidale gedachten rondloopt. De aandacht voor het probleem is aanzienlijk, toch lijkt het dweilen met de kraan open. Zelfdoding is een grillig en geheimzinnig fenomeen. Schrijver Joost Zwagerman maakte zich als weinig anderen sterk voor het voorkomen van zelfdoding, maar uiteindelijk maakte (uitgerekend) hij een eind aan zijn leven.
Dit leesbeest heeft er ook een handje van sinds zijn vader van een balkon sprong. Wat hem betreft kan er niet genoeg gedaan worden om te voorkomen dat een mens in ultieme eenzaamheid op een gewelddadige manier een eind aan zijn leven maakt. Aan de andere kant heeft dit leesbeest er uiteindelijk ook niet bepaald alles aan gedaan om zijn vader te helpen.
Zo zijn er (veel) meer paradoxen rond zelfdoding. In zijn boek weeft Diekstra een interessant betoog rond de uitspraak van Walker Percy: ‘It is the thought of suicide that keeps me alive’. Dat is het merkwaardige: de gedachte dat je altijd nog uit het leven kunt stappen houdt veel mensen op de been.
Diekstra is bekend met het onderwerp. Niet alleen omdat hij er al zijn hele werkzame leven over schrijft en denkt (hij schreef het bekende boek Als leven pijn doet) maar ook omdat hij zelf geregeld met de gedachte speelde om een eind aan zijn leven te maken.
Diekstra beschrijft in Leven is loslaten een bijzonder probleem: door de afwijzende houding tegenover zelfdoding zien mensen die dood willen zich gedwongen om hun laatste daad in het geheim te voltrekken. Het is niet de bedoeling dat in in de familie, op het werk of bij de artsen allerlei alarmbellen afgaan. Gevolg is dus dat een mens in veel gevallen in diepe eenzaamheid een einde aan zijn leven moet maken. Diekstra pleit daarom voor meer openheid, voor gesprekken over zelfdoding met mensen die dood willen. Niet direct met het doel om een handje te helpen, maar wel met de basisinstelling dat het beëindigen van het leven niet persé een compleet taboe is. Met die instelling stoot je iemand die levensmoe niet af, maar hou je hem (nog) een beetje bij de levenden. Idealiter zou iemand die echt dood wil daarbij geholpen moeten kunnen worden zonder dat er naar allerlei dubieuze middelen of methoden gegrepen hoeft te worden, meent Diekstra. Maar op dat punt is er binnen de Nederlandse wet- en regelgeving nog een lange weg te gaan, stelt Diekstra terecht vast. Interessant boek waar dit leesbeest nog wel even op blijft kauwen.
Wil je meer lezen over dit onderwerp? De Volkskrant publiceerde afgelopen weekend een groot interview met Rene Diekstra.
Photo door Jon Tyson op Unsplash
WAARDEER JE LEESBEEST? BESTEL JE BOEKEN, KATTENBROKKEN EN ANDERE SPULLEN VIA DE LINKS IN DIT VERHAAL EN HOU ONS IN DE LUCHT.
