Huidhonger zou nog wel eens het woord van het jaar kunnen worden. In tijden van corona lijden we er massaal aan. We blijken het maar slecht te trekken om niet aangeraakt te worden. En dan hebben we het nog niet eens direct over dampende seks, maar ook over gewoon een hand op je schouder. Of nou ja, gewoon… zo gewoon is het niet.
Esther Cohen en Gemma Boormans schreven een boek over huidhonger.
Het boek heeft een even ronkende als terechte aanbeveling van de populaire psychiater Dirk de Wachter: ‘De mens heeft veel nood aan baarmoederlijkheid, aan gehechtheid, aan vastgepakt worden, helemaal als iemand van nabij wegvalt. We moeten meer durven uitkomen voor onze behoefte aan vel voelen. Het is goed dat Huidhonger dit onder de aandacht brengt.’
Cohen en Boormans hebben een treurige overeenkomst: beiden verloren ze hun partner. In dit boek vertellen ze over hun eigen ervaringen, maar gaan ze ook te rade bij andere ervaringsdeskundigen: gescheiden mannen en vrouwen, weduwnaars en weduwen. Ze interviewden een seksuologe, een predikant, voornoemde psychiater en een eenzaamheidsexpert.
Het boek werd al gepubliceerd voordat de coronacrisis in alle hevigheid losbarstte, maar vindt nu natuurlijk veel weerklank. Weinig verwonderlijk in een tijd dat het RIVM een richtlijn opstelt voor singles hoe ze toch (verantwoord) wat intimiteit kunnen beleven. Huidhonger appelleert natuurlijk ook aan een behoefte aan troost in een tijd waarin veel mensen sterven en (dus ) ook veel mensen iemand verliezen.
Ander erg interessant boek over het onderwerp verscheen ook vlak voor de coronacrisis. Het heet ook Huidhonger en is geschreven door de Duitse auteurs Bruno Müller-Oerlinghausen en Gabriele Mariell Kiebgis. Ze leggen uit waarom het hebben van huidcontact belangrijk is en waarom het (letterlijk) een eerste levensbehoefte is.
Het is ook een praktisch boek, want het bevat allerlijk tips, oefeningen en voorbeelden van manieren van aanraken waardoor je in alle opzichten beter in je vel komt te zitten.
