De wetten van Alex van Myrthe van der Meer beschrijft het leven van een sociaal onhandig mens en haar hond. Ongemakkelijk genieten dit!
Wat is eigenlijk normaal? Wíe is eigenlijk normaal? Om die vragen draaien de romans van Myrthe van der Meer ongeveer. In het autobiografische PAAZ, waarmee ze alweer 12 jaar geleden debuteerde beschrijft ze hoe een vrolijke, slimme jonge vrouw op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis belandt.
Triest gegeven, maar zelden zo gelachen (en ook wel een beetje gehuild). Om de scherpe blik van Myrthe van der Meer en de laconieke toon en de beklemmende praktijk in de psychiatrie.
UP was het vervolg. Even grappig, even treurig. Het houden van mannen was alweer een schot in de roos. De titel klinkt als een handleiding (voor het houden van hamsters bijvoorbeeld) en dat is het ook. Een ‘veldgids’, gebaseerd op jarenlange ervaring.
Nu is er gelukkig (eindelijk) een nieuwe roman. De wetten van Alex van Myrthe van der Meer draait om sociale onhandigheid, angst en verlegenheid. Een beetje in de trant van De schaamte van Lea die we recent bespraken.
Alex Zee heeft haar leven perfect op orde: ze heeft een goede baan als archeoloog, absoluut geen huisdieren, geen vrienden en nauwelijks contact met haar familie. Haar motto als het om sociale contacten gaat: less is more.
Maar dan krijgt ze ongewild een niet meer functionerende autismehulphond. Al snel verandert Alex’ leven in een rollercoaster aan rampen en nog erger: emoties. De hond blijkt namelijk een mensenmagneet. En als er iets is waar Alex niet op zit te wachten, dan zijn het wel mensen.
Alex wil maar één ding: haar oude leven terugkrijgen. En de hond weg. Dus besluit ze om een zo normaal mogelijk functionerend mens te worden, zodat iedereen haar zo snel mogelijk weer met rust laat. Maar wat is eigenlijk normaal?
