Benedict Wells schreef na Het einde van de eenzaamheid opnieuw een zeer, zeer overtuigende roman: Hard land.
Benedict Wells is in korte tijd uitgegroeid tot een van de belangrijkste schrijvers uit Duitsland. Het einde van de eenzaamheid vonden we eigenlijk het beste boek van 2018. Dit leesbeest heeft de jaren ’80 zeer bewust meegemaakt en dan is het fascinerend om te merken hoe iemand die in 1984 geboren is (en dus amper herinneringen kan hebben aan dit decennium) deze periode zo raak weet te treffen.
Een heel mooi boek over familie, over eenzaamheid, heimwee en over verbondenheid ook. Ook Beck’s laatste zomer was fraai: over een min of meer gesjeesde muziekleraar die in een zeer getalenteerde leerling de kans ziet om tóch zijn sporen te verdienen in de muziek. Een mooie roadnovel met zwarte kantjes. De laatste die verscheen, was de eerste die hij schreef: Op het geniale af. Over een jongen die zijn vader (spermadonor) niet kent, maar als hij er lucht van krijgt dat zijn vader een genie zou zijn, gaat hij op zoek.
De nieuwste, Hard land, gaat opnieuw over een eenzame jongen. Vijftien jaar. Werkeloze vader, zieke moeder. Het vaabje bij de plaatselijke bioscoop is zijn escape uit het benauwende milieu. Natuurlijk wordt deze puber verliefd op een mooi meisje en ontrolt zich een zomer die hij zijn leven niet zal vergeten. Maar dan gebeurt er iets waardoor er ineens een eind komt aan deze mooie zomer. Heimwee, eenzaamheid, familie, vriendschap. Er zijn maar weinig schrijvers die daarover zo ontzettend goed kunnen schrijven als Benedict Wells.
