Heks, heks, heks van Jente Posthuma duikt in het oeroude fenomeen heks. Wat is de invloed van de heks op de dag van vandaag?
Jente Posthuma leerden we in 2016 kennen als de schrijfster van Mensen zonder uitstraling. Dat zijn vreselijke types, aldus de geëxalteerde moeder van de 13-jarige hoofdpersoon van deze roman. Als deze gesjeesde actrice overlijdt, blijft het meisje achter met haar vader. Klassiek geval van de regen in de drup, want haar vader is psychotherapeut. Zijn beroepskeuze heeft niet kunnen verhinderen dat bij hem eveneens een steekje los is. Mooi verhaal waarin de aan dwangneuroses lijdende vertelster in korte hoofdstukjes vertelt over haar pogingen om een roman te schrijven.
Daarna volgt een intiem fotoboek, gemaakt met haar partner, fotograaf Bas Uterwijk. Probeer een beetje goed over me te denken gaat over de zelfgekozen dood van de vader van Uterwijk. Daarna publiceert Posthuma opnieuw een roman die opnieuw over verlies gaat: Waar ik liever niet aan denk. In deze roman is de hoofdpersoon zich er van bewust dat mensen zomaar uit je leven kunnen lopen.
Ze houdt zich vast aan haar tweelingbroer: familie zorgt er tenminste voor dat je nooit echt alleen bent. Zij verzamelt truien. Hij heeft twee katten. Ze houden allebei van New York, en zouden er, wat er ook gebeurde, samen heen verhuizen op hun achtentwintigste. Maar opeens wil hij liever een tijdje zonder haar. Posthuma beschrijft op bedrieglijk nonchalante, maar uiterst indringende wijze wat er gebeurt als de persoon op wie je je hele bestaan hebt gebouwd er plotseling niet meer is. Waar ik liever niet aan denk stond op de shortlist voor de European Union Prize for Literature en is vertaald in het Engels, Spaans en Bulgaars.
Samenvatting tot nu toe: Posthuma debuteerde met een roman, werkte toen aan een compleet andersoortig project, publiceerde opnieuw een roman en doet nu (overigens nadat ze een paar keer met Tommy Wieringa en A. L. Snijders op de planken stond) weer iets anders: ze komt met een beschouwend werk over de heks. Ze vraagt zich af wie de vrouwen zijn die onze eeuwenoude sagen bevolken. Vaak zijn het lelijke, oude heksen die orgiën houden met de duivel, óf tere, jonge maagden die het van hun lieve gezichtje moeten hebben.
Door dit soort verhalen steeds opnieuw te vertellen hebben deze stereotypen zich in ons collectieve geheugen genesteld en diepe sporen in onze samenleving nagelaten. Kijk maar naar hoe Sigrid Kaag wordt bejegend. Je kunt een boel op haar benadering tegen hebben, maar het is wel opvallend dat er massaal wordt teruggegrepen op een oeroud fenomeen om haar te typeren. Heks, heks, heks van Jente Posthuma legt op een geestige manier bloot wie de vrouwen uit de sagen werkelijk waren: geen monsters of heiligen, maar seksuele wezens – op leeftijd – met een eigen wil, een rijk innerlijk leven en tegenstrijdige eigenschappen. Net echte mensen dus.
BESTEL HIER JE KATTENBROKKEN, LEKKERE GEURTJES, SCHOOLSPULLEN, KEUKENGEREI, KLEDING, BOEKEN, MUZIEK, SPORTSPULLEN EN STEUN LEESBEEST.
