Bloemblad van zee is opnieuw een heerlijke roman over liefde, moed, onrecht en het lot waar niemand anders dan Isabel Allende zo mooi over kan schrijven.
We worden in Bloemblad van zee wederom getrakteerd op deze vertrouwde ingrediënten die ons zonder twijfel meesleuren in de bewogen levens van mensen zoals jij en ik. Mensen zoals jij en ik… of toch niet?
Je wordt je toch wel bewust van je simpele bestaan als je meelift op de heftige gebeurtenissen in het leven van de jonge arts Victor en de pianiste Roser. Ze leven in roerige tijden vanaf de Spaanse burgeroorlog in 1939 tot de betrekkelijke rust in Chili in 1994. In dat tijdsbestek maken ze de meest gruwelijke dingen mee maar worden hun levens ook verrijkt door heldenmoed van anderen en levenslange vriendschappen.
MEER LEZEN VAN ISABEL ALLENDE? KLIK DE LINK
Er zijn mooie uitstapjes naar levens van hun familieleden of andere figuranten, waardoor je de generaties goed leert kennen. Zoals Allende graag doet, duiken deze personages steeds weer op het verhaal.
De rode draad in het boek is de strijd tegen de dictatuur, in Spanje maar later ook in Chili. Allende schuwt de waarheid niet en beschrijft heftige details zowel nuchter als aangrijpend. Ze verbindt op indrukwekkende wijze de geschiedenis met fictieve personages, ongeloofwaardig wordt het echter nooit. Zo is de parallel makkelijk te trekken met de huidige situatie van vluchtelingen aan de grenzen van Europa als het gaat om bijna een half
miljoen vluchtelingen die Spanje moesten verlaten toen Franco aan de macht kwam.
Allende weet met haar pen de situatie zo treffend te beschrijven dat het je meteen raakt. Op de eerste pagina 1 wordt dit al duidelijk als ze een gewonde soldaat introduceert: “Hij reageerde niet, en had de kalme gelaatsuitdrukking van iemand die de engelen heeft gezien en niets meer vreest. Wie weet hoeveel dagen hij van de ene naar de andere brancard was gezeuld, van veldpost naar veldpost, van ambulance naar ambulance, tot hij met de trein in Catalonië was aangekomen.” Je voelt de wanhoop.
Ook haar soms sprookjesachtige toon is beeldend en je ziet meteen het plaatje: ”Ze kwamen bij een laag lemen huisje aan de rand van het dorp, net zo armoedig als alle huizen in de omgeving.” Leefden ze nog lang en gelukkig?
Allende eert de Chileense dichter Pablo Neruda en opent elk hoofdstuk met mooie dichtregels van zijn hand. Hij speelt in deze geschiedenis een belangrijke rol. De titel van het boek is ontleend aan zijn dichtregel over Chili: “Een langgerekt bloemblad van zee en wijn en sneeuw.”
Een zwaar boek? Nee; een mooi en meeslepend verhaal dat nog lang nazingt in je hoofd.
Door Dineke van der Wier
