Niemands verjaardag van Toon Tellegen is een poëtisch en lief dierenverhaal van de meesterverteller met de tere pen.
Toon Tellegen publiceert regelmatig bundels met dierenverhalen. De lijst met titels is enorm. Misschien wisten zij alles is beroemd. Eerder bespraken we De liefste wens.
Al zijn verhalen hebben de lichte toon gemeen en de wijsheden, de humor en de melancholie die zijn verpakt in eenvoudige taal.
Tellegen begon als dichter en stortte zich toen op de kinderboeken. In zijn dierenverhalen komen die twee eigenlijk samen. Er staat geen woord te veel in zijn verhalen. Ze laten veel aan de verbeelding over. Ze zijn kinderlijk eenvoudig, maar toch diepzinnig. Ieder kind kan deze verhalen lezen, elke volwassene kan er nog heel lang op kauwen.
De boeken van Tellegen zijn bovendien ideaal om cadeau te doen. Mensen die niet van Tellegen houden, tja, eigenlijk wíl je die geen cadeautje geven.
Over cadeautjes gesproken: Niemands verjaardag van Toon Tellegen gaat over verjaardagen – en dus over de tijd, over vriendschap, overeenkomsten en verschillen. Maar goed, op een van die dagen dus dat niemand jarig is, zitten de dieren zwijgend bij elkaar. Totdat de krekel plotseling opspringt en roept: ‘Maar als er niemand jarig is, waarom vieren we dan niet de verjaardag van niemand?’
Het feest is een groot succes, en vanaf dat moment vieren ze jaarlijks niemands verjaardag alsof het een verjaardag van een van hen is. De kakkerlak hoopt altijd op beschimmelde cadeaus, de slak wenst dat op zijn verjaardag de tijd stilstaat, want hij heeft zo’n hekel aan alles wat voorbijgaat, en de mammoet viert nu ook zijn achtendertigduizendzeshonderdzevenenveertigste verjaardag het liefst ver weg in zijn eentje.
Tja, net mensen die dieren. Ze willen dingen, ze dromen, ze verlangen, ze zijn jaloers, ze helpen elkaar of zitten elkaar in de weg. De duizendpoot wil schoenen, de houtworm verlangt naar steen, de vuurvlieg heeft ambities richting de zon en de eendagsvlieg…
De juweeltjes van verhalen zijn van sierlijke vulpentekeningen voorzien door Annemarie van Haeringen.