Een nieuwe tijd van Corine Nijenhuis vertelt het verhaal van Zeeland dat na de ramp in 1953, nu zeventig jaar geleden, opkrabbelde.
De watersnoodramp ligt al zeventig jaar achter ons, maar in Zeeland en ver daarbuiten staat de ramp nog haarscherp op het netvlies. Zeker in Zeeland zijn hele families tot op de dag van vandaag getraumatiseerd door de ramp. Over de ramp zelf zijn bibliotheken volgeschreven en films en documentaires verschenen. Logisch: in de nacht van zaterdag 31 januari op zondag 1 februari 1953. Twee dagen na volle maan. Het KNMI spreekt in haar voorspellingen van een noord-noordwesterstorm met een windkracht 11 tot 12 en ‘gevaarlijk hoog water’. De vloed van 05.00 uur is bovendien een springvloed (giertij). Toch denken veel mensen dat het wel mee zal vallen. Ten onrechte.
De eb – om 22.30 uur moet het volgens de watertabellen laag water zijn – blijft uit. Het water zakt niet, maar blijft staan. De harde noord-noordwesterstorm stuwt het water van de Noordzee op in de richting van het Engelse kanaal. Al voordat het vloed is gaat het op veel plaatsen mis. Om 02.00 uur komt het water voor het eerst over de dijken en vloedplanken.
Vanaf 03.00 uur beginnen de dijken te breken. Bij Kruiningen, Kortgene en Oude Tonge bezwijken ze het eerste. Bij Stavenisse slaat het water in één keer een gat van 1800 meter. Maar ook in Noord-Brabant, bij Willemstad, Heijningen en Fijnaart blijken de dijken niet bestand tegen het natuurgeweld. Net zomin als in de Zuid-Hollandse Hoeksche Waard, bij ‘s Gravendeel, Strijen en Numansdorp. Uiteindelijk sterven 1836 vrouwen, mannen en kinderen.
Een nieuwe tijd van Corine Nijenhuis vertelt wat er ná de ramp gebeurde
Na de ramp herleefde de aandacht voor een gedegen kustbeveiliging. Het Deltaplan werd getekend. Dit had ingrijpende gevolgen voor de provincie Zeeland (en de rest van het land). Nijenhuis stuit op bijzondere verhalen van scheepsslopers en sluiswachters, sjouwers en schippers, boerenknechten en kerkgangers. Over hoe de overlevenden van Capelle nooit mochten terugkeren naar hun vertrouwde dorp. Over scheepswerf Moed en Trouw, die de watersnoodramp overleefde, maar krap twintig jaar later alsnog werd onteigend toen de nieuwe Deltadijk het bedrijf doormidden sneed. Over de mosselvisser die zijn stilzwijgen over zijn reddingsacties tijdens de ramp decennia later eindelijk doorbrak.
Met fijnzinnige pen en bijzonder inlevingsvermogen beschrijft Nijenhuis de persoonlijke geschiedenissen die samen het grote verhaal vertellen van Zeeland na de ramp. Een belangwekkend en urgent boek dat lezers in Zeeland, maar ook daarbuiten zal aanspreken.
BESTEL HIER JE KATTENBROKKEN, LEKKERE GEURTJES, SCHOOLSPULLEN, KEUKENGEREI, KLEDING, BOEKEN, MUZIEK, SPORTSPULLEN EN STEUN LEESBEEST.
