Geef me de ruimte is de biografie van Thea Beckman, de jeugdboekenschrijfster die hele generaties historische romans liet verslinden. Vivian de Gier beschrijft het niet altijd gemakkelijke leven van een schrijfster die haar eigen pad durfde te kiezen.
Het is wel wat: zelfs de uitgever van Thea Beckman vroeg zich af of het leven van Thea Beckman wel interessant genoeg zou zijn voor een biografie. Het is tekenend voor de manier waarop vaak met Thea Beckman is omgegaan. Recensenten namen haar niet al te serieus, historici waren kritisch: de personages in haar historische jeugdromans zouden zich te veel als mensen uit de twintigste eeuw gedragen – autonoom, vrijgevochten. En zelfs haar uitgever vroeg zich af of ze wel interessant genoeg is voor een biografie.
Geef me de ruimte, de biografie van Thea Beckman toont in elk geval het ongelijk aan van de uitgever. En of de recensenten en historici gelijk hadden? Daar valt over te twisten. Feit is dat Thea Beckman enorme groepen jongeren aan het lezen kreeg. Dikke pillen als Kruistocht in Spijkerbroek en Triomf van de verschroeide aarde sleepten we mee op vakantie. Er waren mensen die hun kinderen vernoemden naar personages van Beckman. Nogal wat jongeren besloten geschiedenis te gaan studeren onder invloed van Thea Beckman.
Zelf was het Thea Beckman niet gegund om te studeren. Ze wist al heel jong dat ze schrijfster wilde worden. Studeren zat er echter niet in. Ze groeide op in de jaren ’30. De crisisjaren mondden uit in de Tweede Wereldoorlog en er ging een streep door haar wens om te studeren.
Voor haar boeken deed ze trouwens uitbundig research. Dozen vol boeken liet ze aanrukken om haar historische romans zo waarheidsgetrouw mogelijk te kunnen schrijven. En moesten het Franse boeken zijn? Dan bestelde ze die in Frankrijk bij de bibliotheek.
Op die manier wist ze ter bereiken wat ze als elfjarig meisje al voor ogen had: schrijfster worden. Veertig jaar schreef ze jeugdromans. Tegen de stroom in. Dat is ook een rode draad in haar boeken: haar personages ontwikkelen zich vaak tegen de stroom in. De impliciete boodschap van Beckman was dat het niet erg is als je jezelf bent en ‘anders’ bent en dat je vrij bent om te beslissen over hoe je je eigen leven leeft.
